İnsani bir sarılış: Dostluk

Kimse kimsenin yerine ölmez.

Her acının gözyaşı, acı çekenin göz pınarlarından iner.

Her keder, keder sahibinin yüreğini közler.

İnsan, bir harman yeridir. Sapıyla, samanıyla, çöpüyle, olgun başakları, dolu taneleriyle. Taneler alınınca geriye sap, saman, çöp kalır.

İnsan iyinin kötünün, güzelin çirkinin, sevginin nefretin, şefkatin acımasızlığın, bağışlayıcılığın kinin harmanıdır. Bu harçta çok olan ne ise insan da odur. İyidir, güzeldir, bağışlayıcıdır ya da diğerleridir.

Farkındalık önemlidir. İnsan eksiklerinin, fazlalıklarının farkındaysa, bu büyük nimettir. Noksanlar giderilebilir, kısmen, bütünüyle ya da bir nebze ama yapılabilecek şeyler mutlaka vardır.

Bazı inanlar daha şanslı doğar. Doğduğu ortamın ve fiziksel özelliklerinin yerinde olması, o insan için hayatı kolaylaştırıcı unsurlardır, biliriz.

İnsan, insandır sonuçta. Fazlalığı da olsa, noksanı da. Ağlayan, şikayetleri olan, acıtan, acıyan.

İnsan olur da yalnız olur mu hiç. Yalnızlığı tercih etse bile okulda, işte, apartmanda birileriyledir hep.

Onca insanın içinde sadece iki, üç ya da birkaç kişiden oluşan bir paylaşım çemberi oluşturulmasına hep rastlamışızdır. Hep böyle çemberlerin içinde olmuşuzdur. Bazı çemberlerin dışında tutmuşuzdur kendimizi bazılarına da ısrarla katılmamışızdır.

Benim de biri oldukça geniş birkaç çemberim oldu. İlk çocukluğun yakantop, dalya, istop gibi oyunlarıyla ve mandolin kursuyla biçimlenen naif çemberleri, lisenin büyüme telaşındaki yeniyetmelik çemberi, üniversitenin kantin ve Ankara’da ilk açılan pizzacı olan Kambur’un yerindeki sohbetlerle daireselleşmiş çember, iş hayatındaki en unutulmaz dostlukların her harfini sindire sindire öğreten çember.

Geriye bakınca eminim siz de çemberlerinizi gülerek, iyi ki varmış diyerek anımsayıp, iç geçireceksiniz. Benim çemberlerim iç içe girmiş kanaviçe kasnakları gibi durur yüreğimin bir köşesinde. Ne artık olmadıkları için üzülürüm onlara ne de artık olabileceklerini umarım.
Üzülmem çünkü o bir süreçti ve herkes kendi hayatını kurarak yaşanmış bir dostluk bıraktı şimdilerde hala hatırlanan. Bir kez daha bir araya gelinmesi artık zor bile değil imkansız olsa da güzel duygular, yardımlar, iyi niyet, insan olduğumuzu yansıtan tavırlarla gösterilmiş dostane yaklaşımlarımdan dolayı ben kendimden her zaman memnun kaldım. Dostluklar kadar bu memnuniyeti hissetmek de o denli derin bir haz ki. İnsan olmak için kat edilen adımlardan biri olan bu adım eğer atılmamış olsaydı ,harçtaki bir unsur tamam olmayacaktı.

Zaman aynı kalmaz. Akar. Akıntı kimilerini götürür kimilerini getirir. En sevdiğimiz, sırdaşımız, başımızı yasladığımız omuz olan arkadaşlarımızı belki de elimizle evlendirerek can dostsuz kalıveririz biranda. Ama yaptığımız eylemi de kazanmış oluruz, kazancımız davranışımızdır.

Kız kardeşim evlenip başka şehre gittiği zaman uzunca bir zaman onun artık aynı evde olmadığı fikrine alışamamıştım. Her akşam onun işten dönüş saatinde, biraz sonra kapının zilini çalacak ve gelecek hissine kapılırdım. Zaman kardeşimin uzakta olduğunu öğretti.Onun uzakta olmasına yerinmektense iyi olduğunu duymaya sevinmeyi öğretti.

En sıkı arkadaşlıkların arasına uzaklar girmeye görsün. Arkadaşlık bitmez elbet uzaklar var arada diye, sadece sessizliğe bürünür. Sessizce seyreder farklı iklimlerde. Uzaktaki arkadaşınızın yeri hep kalbinizdedir ama sesi kulağınıza yakından gelmez, belki bir telefon ahizesinden, şimdilerde bilgisayar kameralarından.

Uzaklaşmak, arkadaşlıktan uzaklaşmak demek değildir. Uzaklarda ama sessiz ve derinden bir arkadaşlık demektir. Belki birkaç senede bir belki on senede bir görürsünüz onu. Ama görünce ilk başladığınız psikoloji ile şakalaşır, aynı üsluba aniden bürünüverir, on yıllar öncesinin, lise döneminin, üniversite döneminin insanı oluverirsiniz. Çemberden çoktan çıkmışlar olarak, dar da olsa çemberinizi yeniden kuruverirsiniz.

Arkadaşlık mayadır. Ne zaman kendi çemberlerinizden bir arkadaşınızı görseniz, o çemberin döneminin mayası ile mayalanıp, o zamanki gülüşünüz oturuverir yüzünüze, o zamanki gibi şen, konuşkan kesiliverirsiniz. Bu denli konuşkan, esprili, neşeli olduğunuza rastlamamış insanlar, çift kişilikli olduğunuzu bile düşünüverirler. Olsun düşünsünler..

Hafta sonu kuaför, yeni bir çift ayakkabı, keten etek almayı düşünen can dostunuz artık anne olmuştur ve hafta sonları ya çocukların tiyatro gösterisi vardır ya da kursları. Ama sizinle karşılaşınca sanki o konular hiç yokmuş gibi bugünkü telaşlara kısa bir mola verilip, kaldığınız yerden aynı neşe içinde sohbete dalarsınız. Konu çocuklara, eşlere, yaşlanan anne babalara gelince yeniden büyür ve bugünün insanları olursunuz. Bu kaçınılmazdır ama bir soluk da olsa eski duraklara uğramak kaçamağı da kaçırılmaz bir fırsattır.

Dostlarımızı biz mi seçeriz yoksa seçilir miyiz? Seçilmek de çok güzel. Ben ikisini de tercih ederim yeter ki bana, ben onu aramakta ihmalci olduğum zamanlarda bir telefon açıp, bir ileti atarak hal hatır sorsun. Bu aranışın ne paraca ne kelimece ne emsalce bir bedeli yoktur. Benim en mutlu olduğum anlardır aranıldığım anlar. Arkadaşımı daha bir bağrıma basmama vesiledir aranmam. Kıymetini daha bir anlamaktır dostunuzun.

Naif ve sınırsız çocukluk arkadaşlıklarının ardından sosyal statülerin daha etkin olduğu arkadaşlıklar gelir. Bu tür arkadaşlıklar, yalnızca arkadaşlıktır, aynı sinemanın koltuklarını paylaşmak, aynı arkadaş kümesi ile aynı tiyatro oyununu izlemek ya da klasik batı müziği konserlerini dinlemektir. Arkadaşsınızdır ama bir şeyler noksan kalabilir aynı zevkleri paylaşmanın dışında. Can suyu, besin kaynağı pek olmaz bu arkadaşlıkların, çoğunlukla dostluğa da dönüşmez. Bir paylaşımdır o kadar. O da bir açıdan gereklidir, aynı zevki can dostunuz ile paylaşamayabilirsiniz.

Ne kadar dostsunuz ya da ne kadar dostturlar size. Bunun cevabı ha deyince bulunmaz. Ola ki bir şey gelsin başınıza, teselliye, sıcaklığa, ilgiye ihtiyaç duyun ya da duyulsun o zaman gösterebildiğiniz kadar dostsunuz, gösterebildikleri kadar da size dostturlar, anlarsınız , bellersiniz. Bunu anlamak yaşanmışlık ister, ille de tavırları ortaya çıkaracak bir etken ister.

Her zaman beklediğiniz ilgiyi görmeyebilirsiniz. O zaman ağlamak, sinirlenmek ya da öfkeye kapılmak büyük hata olur. İşin güzel yanına bakmalı. Öğrenmişliğe bakmalı. Ya bu olay olmasaydı hiç öğrenebilir miydiniz daha farklı olduğunu düşündüğünüz insanların aslında düşündüğünüz gibi olmadıklarını. Öğrenmek her zaman kazançtır. Zaten içten dost olmayanı kaybetmek de bir zarar değildir belki kazançtır bile denilebilir.

Halk ozanlarının, şairlerin vazgeçilmez sözcüğü dosttur, vazgeçilmez teması dostluktur.

Herkes dostluk bekler ama ne kadar dost olabiliyorum ya da dostane davranıyorum diye sorgulamaz hiç kendi kendini.

Dost istiyorsak eğer dostane olmak gerekmez mi?
ACEMIDEMIRCI